bana en mutlu olduğum anı sordu...
önce biraz bakındım; biraz aşağı biraz yukarı biraz yemyeşil uzanan çimlere...
sonra dedim ki buldum sanırım birini; anlatabilirim...
biraz daha düşündüm kararsızlıkla...
aşkla yürüdüğüm sahili mi anlatayım; yalnızlığıma büründüğüm dağları mı?
sonra dağlara karar kıldım...
çünkü eşsizdi; çünkü orada sadece ben vardım; çünkü buluıtlar en içimden geçiyordu; çünkü gün doğumlarını keçilerle; gökyüzündeki kartallarla; şaşkınlıktan bakakalırken manzaraya paşa çayına dönen yudumlarla anımsıyordum o bir kaç anı...
dinledi beni... elinde kırmızı kalemi bir kaç not aldı... göz bebeklerimin en içine baktı; göz bebeklerinin en içine daldım...
sonra gayipten bir ses duydum... paylaşmak ve özgürlükten bahsediyordu ses... beni bana anlatan bir masal gibi geçti içimden... tıpkı henüz doğmamış kızımın adı gibi öyküydüm kendi yaşamını uzaktan bir yabancı gibi dinleyen...
aşkla; ışıkla,
burçak
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder