Schrödinger's Plates: The plates are both broken and not broken until you open the door. 

Buyurunuz... Tüm ömür bu kapının karşısında düşünebilirdi olasılıkları. O kapıyı açarsa ne olur? Ne kadarı kırılır? Ne kadarı kalır? İçten içe tüm hepsinin sağlam kalması için akla yatkın yöntemler bulmayı deneyebilir... yıllar böyle geçer ve sonrasında bir gün son nefesinde yine aklına takılır bu kapı... 

Yaşamı kontrol etmeye dair beyhude çaba içinde olup da, herşeyi tam isteyen ruhların tutsaklığıdır bu kapılara bakakalmak bir ömür. Ya çok fazla tabak kırılırsa, ya elimde birşey kalmazsa, ya tamir edemezsem sonrasında, sınırsız sayısız sölebep üretilir titrek, ürkek... ve tutsaklığını yaratır kalp... uzaktan izler, bakar, hayal eder... ama eli gitmez işte... 

Sonra yine son dönemde sorduğu en güçlü soru çıkıverir karşısına... "Bu kapıyı açmamanın bedeli ne?" Yine güçlü ses içinde yankılanır ve büyük bir adım geri çekilir, görmezden gelir bu sefer. Karanlık gecelerinden birinde kendine yeniden sormadan edemez "Bu kapıyı açmamanın bedeli ne?" 

hal böyle iken, 

Bir kapının önünde durdum kendi içime açılan. İzledim, ara ara açtım biraz kırıldı, döküldü hemen geri kapadım. Kaçmak da kendince bir ustalık ister, kapıyı o hızla kapamak da... Bir kez daha denedim, aralarda bir kaç kez daha... sonra bıraktım denemeyi ve dedim ki o kapı hiç olmamış ve yokmuş gibi davranayım, daha güvenli... 

Bir an geldi, tıpkı ilk bebeklik adımlarımı atma çabasındayken ona doğru yürüyormuşum gibi annemin sesi rüzgar oldu arkamda... elimi uzattım, aşağıya doğru çevirdim kapının kolunu... düşen düşecek bu noktadan sonra, düşenlerden tamir edilenler olacak ya da olmayacak... bazıları sağlam kalacak... ve yaprakların savrulmaya başladığı bu eylül sabahındakine benzer bir anda yaşama güven yeniden bu hallerimi hatırlatacak...

aşkla, ışıkla,

burçak